|
JOANNA
PAWLIK
"Czy to
jest
nierealny
taki
plan?"
Otwarcie wystawy: 20.09.2016 o godz. 19
wt. - pt.: godz. 14 - 19, sob.: godz. 11 - 14
sob. 24.09 - niedz. 25.09, godz. 11 - 18
wystawa otwarta do 22.10. 2016
Galeria Supermarket Sztuki / Wizytująca Galeria
www.supermarketsztuki.art.pl /
www.tugaleria.pl
www.facebook.com/events/518363841692714/
Joanna Pawlik "Piosenka o nauczycielce", kadr z filmu,
2016
Wystawa Joanny Pawlik „Czy to jest nierealny taki plan?”
jest wspólnym przedsięwzięciem Galerii Supermarket
Sztuki i Wizytującej Galerii. Artystka podejmuje w niej
refleksję nad kreacją, niepełnosprawnością i
wykluczeniem. Dotyka niewidzialnych podziałów
przebiegających tak w świecie sztuki, jak i w
społeczeństwie. Bada granice pomiędzy profesjonalnymi i
amatorskimi środkami wypowiedzi artystycznej, stawia
pytania o możliwość ich współistnienia i rezonowania w
procesie twórczym. W tym celu zaprasza do współpracy
osoby niepełnosprawne, aranżuje ich spotkania z
odbiorcami i twórcami pełnosprawnymi, inicjuje rozmowy,
dyskusje, wspólne przedsięwzięcia. Efektem są koncerty,
filmy, nagrania dźwiękowe, teksty, kolaże, obiekty,
obrazy czy rysunki.
Na wystawie są prezentowane nagrania koncertu Wiktora
Okroja Nie wasz się pisać i recitalu Agaty Wąsik
Podnoszę lampę w stronę złotych drzwi, w
reżyserii Joanny Pawlik. Oba wydarzenia miały miejsce w
Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w kwietniu 2016
roku. Ekspozycję tworzą także filmy: Jak kiedyś
poznam, Piosenka, Rozmowa czy W jak
najlepszym porządku przygotowane na wystawę w
Małopolskim Ogrodzie Sztuki w Krakowie w 2015 roku.
Najnowszy film Pawlik, Piosenka o nauczycielce,
powstał z inspiracji tekstem piosenki Wiktora Okroja
Dla nauczycielki w A-mol. Bohater filmu – muzyk i
didżej Edee Dee (Edward Gil-Deskur) korzysta z aplikacji
na IPhone'a dla osób niewidomych.
Bohaterami/bohaterkami filmów są twórcy i osoby, których
obecność może budzić u odbiorcy zdziwienie, zakłopotanie
czy dyskomfort. Artystka konfrontuje widza z
pozastandardowymi wizerunkami postaci. Czyni to, aby
zmniejszyć dystans dzielący osoby pełnosprawne od
niepełnosprawnych, a ostatecznie zakwestionować
zasadność uprzedmiotawiających podziałów. Pawlik w
swoich pracach podkreśla podmiotowy wymiar każdego
człowieka. Wydobywa ukryte w ludziach niemal klasyczne
piękno. Zaproszone przez nią osoby dzielą się swoim
doświadczeniem, emocjami i pragnieniami. Ze względu na
ograniczenia ciała, a czasem przez bariery komunikacyjne
i ciągłe stykanie się z wykluczeniem społecznym, mają
one przed sobą dodatkowe przeszkody, stojące na drodze
do spełnienia marzeń czy zaspokojenia takich potrzeb,
jak bliskość, czułość i miłość. Czasem ich cele bywają
nieosiągalne i utopijne; bywa, że są narażone na
porażkę.
Jedna z bohaterek i autorek wystawy pragnie pozostać
anonimowa. Na co dzień doświadcza przemocy psychicznej.
Z powodu wrodzonej niepełnosprawności ruchowej, jest
zależna od osób najbliższych. We współpracy z Joanną
Pawlik w ramach terapii zajęciowej tworzy kolaże
liternicze, które są zapisem inwektyw rzucanych pod jej
adresem. Zapis zawiera silny ładunek emocjonalny, co
podkreślają błędy ortograficzne i interpunkcyjne
wynikające z dysleksji a!utorki; możemy niemal usłyszeć
jego nieprzyjemny dźwięk i barwę.
Autorami prezentacji są także inni uczestnicy terapii
zajęciowej, którą Pawlik prowadzi w ośrodku przy
Fundacji Artes w Krakowie. Rysunki narracyjne Kamila
Kowalczyka dotyczą smogu. Są krytyczne wobec polityki
lokalnej. Autor podkreśla znaczenie troski o środowisko,
a tym samym o zdrowie i komfort życia mieszkańców, które
zależą w tym przypadku od decyzji prezydenta miasta.
Katarzyna Leja jest autorką pracochłonnego, wykonanego
jedną ręką gobelinu przedstawiającego drabinę, z której
w dzieciństwie spadła.
Na wystawie znajdują się również prace Grzegorza
Jasieńskiego, Przemysława Chronowskiego, Tomasza
Wysockiego oraz rysunki i obrazy Joanny Pawlik.
W sztuce Pawlik wyraża się wrażliwość muzyczna, ważne
jest także doświadczenie cielesności. Artystka dorastała
w środowisku muzycznym, a swoją przyszłość wiązała z
tańcem. Nieszczęśliwy wypadek uniemożliwił jej
realizację tego marzenia. Motyw niekompletności ciała i
braku stał się centralny w jej pracach.
Tytuł wystawy „Czy to jest nierealny taki plan?” został
zaczerpnięty z tekstu piosenki Wiktora Okroja Marzenie
o fenderze. Stawia on pytania o możliwość realizacji
planów, rozwijania zainteresowań, spełnienia marzeń,
zaspokojenia potrzeb emocjonalnych i twórczych osób
niepełnosprawnych, a także pytania o to, czy możliwe
jest przełamanie barier społecznych i mentalnych „pełno-
i niepełnosprawnych” na płaszczyźnie sztuki?
Agnieszka Żechowska
—————————————
Joanna Pawlik (ur. 1974) – jest artystką wizualną,
arteterapeutką, kuratorką, scenarzystką i reżyserką.
Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, fotografią oraz
wideo. Dyplom obroniła w Akademii Sztuk Pięknych w
Krakowie. Obecnie przygotowuje pracę doktorską na
Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie.
Swoją
twórczość prezentowała na wystawach indywidualnych,
m.in.: „Myślę, że jesteś dziwny i bardzo cię lubię” w
Małopolskim Ogrodzie Sztuki w Krakowie (2015), „Bliżejschowajtwarz”
w Nowym Miejscu w Warszawie (2014), „Balans” w Galerii
Bunkier Sztuki w Krakowie (2010), „Ekonomia utraty” w
Gallery 69 w Oslo (2009), „Spacer” w Czarnej Galerii w
Warszawie (2009), „Bez
śladu” w Otwartej Pracowni w Krakowie (2006).
Uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych: „Medycyna w
sztuce” w Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie
(2016), „Nie/dopasowanie” w Wizytującej Galerii i
Fundacji Supermarket Sztuki w Warszawie (2015), PAO
Festival 2014 – „Vizual Poetry in Performance Art” w
Atelier Nord w Oslo (2014), 12. Przegląd Sztuki SURVIVAL
– „Miasto – stan zapalny” we Wrocławiu (2014), 10.
Międzynarodowy Festiwal Sztuki Wizualnej inSPIRACJE/Xtreme
w Miejskiej Galerii Sztuki 13 Muz w Szczecinie (2014),
„Dzień jest za krótki – kilka opowieści
autobiograficznych” w Galerii BWA SOKÓŁ w Nowym Sączu
oraz w Galerii Miejskiej ARSENAŁ w Poznaniu (2014), „Disabled
By Normality” w DOX Art Contemporary Center w Pradze
(2013), „Dzień jest za krótki – kilka opowieści
autobiograficznych” w Muzeum Współczesnym we Wrocławiu
(2013), „Tribute to moda polska” w Lookout Gallery w
Warszawie (2013), „Skąd możesz wiedzieć, co robisz, gdy
śpisz?” w Galerii Bunkier Sztuki w Krakowie (2012), „Recommended
by…” w Fotogalerie Wien WUK, Month of Photography w
Wiedniu (2012), „Now! Video Art from Poland”, 11 Freunde
Kultur im Quartier w Berlinie (2012), „Chora sztuka” w
Kamienicy Jerozolima w Warszawie (2012), „Sexy” w Ex
Teresa Arte Actual Museum w Mexico City w Meksyku
(2011), „New Screen New Castle” w New Castle w Wielkiej
Brytanii (2011), 14. Media Art Biennale WRO 2011,
Alternative Now we Wrocławiu (2011), „Simple Living” w
Center and Gallery P74 w Ljubljanie (2010), „Charm Of
Harm” w Bregenz (2010), Jeune Création Européenne w
Montrouge we Francji (2009), „Portret
własny,
prace z kolekcji Piotra Bazylki” w CSW Zamek Ujazdowski
w Warszawie (2008), Oslo Screen Festival (2008), „Rybie
Oko 5” w Bałtyckiej Galerii Sztuki w Słupsku (2008),
„Pod zamkniętymi powiekami” w Czarnej Galerii w
Warszawie (2008), „Pamiętniki pokolenia tamagotchi” w
Galerii Klimy Bocheńskiej w Warszawie (2008), „Złudzenie
widzenia” w Fabryce Schindlera w Krakowie (2006),
„Wiedźma Ple Ple” w Galerii Dla w Toruniu / Galerii
Klimy Bocheńskiej w Warszawie (2006), „Polish Art Am
Main” we Frankfurcie nad Menem (2006), „Bielska
Jesień
2005” w Galerii Bielskiej BWA w Bielsku-Białej (2005),
Supermarket Sztuki V/1 – „Toleruj mnie!” –
biennale młodej
sztuki europejskiej w Galerii DAP w Warszawie (2005).
Jest
laureatką nagród, wyróżnień oraz stypendiów, m.in.:
wyróżnienie na 37. Biennale Bielska Jesień (2005),
nagroda główna na Biennale Sztuki Młodych Rybie Oko 5
(2008), stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa
Narodowego (2013), stypendium „Młoda Polska" (2010),
nagroda Trust For Mutual Understanding, USA (2010),
rezydencja 18th StreetArtsCenter, Santa Monica, USA
(2010).
Prace
Joanny Pawlik znajdują się w kolekcjach prywatnych i
publicznych, m.in. w kolekcji Muzeum Sztuki Współczesnej
w Krakowie (MOCAK) i kolekcji Bunkra Sztuki w Krakowie.
Uczestnicy-współautorzy wystawy:
Wiktor Okrój (ur. 1990) – urodził się z dziecięcym
porażeniem mózgowym. Autor wierszy i tekstów piosenek –
do tej pory ukazały się dwa tomy jego poezji:
Moje
życie jest jak album
(Kraków, ZSS nr 11, 2010),
Dlaczego nie wiem
(Kraków, Miniatura, 2014). Komponuje również muzykę. W
roku 2013 powstał spektakl teatralny na podstawie jego
tekstów i muzyki
Nie
ma jak na wsi
w reżyserii Alessandry Barczyk. W roku 2016 w Muzeum
Sztuki Nowoczesnej w Warszawie odbył się jego koncert
Nie wasz się
pisać
przy współudziale muzyków Pauliny Owczarek i Ernesta
Ogórka oraz aktora Pawła Tomaszewskiego w reżyserii
Joanny Pawlik. Członek zespołu Dobczycka Band.
Agata Wąsik (ur. 1993) – od dziecka silnie związana
z muzyką. Śpiewa, gra na gitarze i na pianinie.
Ukończyła Szkołę Muzyczną I stopnia w klasie gitary
klasycznej, a obecnie kontynuuje edukację muzyczną na
wydziale wokalnym w PSM II stopnia im. Józefa Elsnera w
Warszawie. Studiuje filologię ukraińską na Uniwersytecie
Warszawskim. Interesuje się muzyką z różnych światów:
od opery, przez folk, rock, pop, gospel, metal
symfoniczny, muzykę sefardyjską, aż do poezji śpiewanej.
W 2014 r. w ramach koncertu szkolnego przygotowała wraz
ze swoją nauczycielką Magdaleną Schabowską oraz
akompaniatorką Olgą Ternovyh mini –
recital.
W
roku 2016 w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie odbył
się jej recital
Podnoszę lampę w stronę złotych drzwi
w
reżyserii Joanny Pawlik.
Śpiewała w zespole Los Bilbilicos Anny
Jagielskiej-Riveiro. Od kilku lat współpracuje z reżyserem
i choreografem Rafałem
Urbackim przy spektaklach
Przechlapane
(Warszawa, 2012),
Stypa
(Poznań, 2012),
Niech
nigdy w tym dniu słońce nie świeci
(Gniezno, 2014).
Dj
Edee Dee (Edward Gil-Deskur) – niewidomy muzyk
pochodzenia romskiego. Jest producentem, realizatorem
dźwięku, wokalistą oraz DJ-em grającym pod pseudonimem
D.J Gipsyman, D.J. Edee Dee. Współpracuje z THC
Underground, Funk Fu, Kinetic Formation. Pracował z
takimi muzykami, jak Michał Urbaniak, Wojciech Karolak,
Joachim Menzel, Sławek Jaskułke, Jacek i Wojtek
Fedkowicz, Jan Pilch i Jarosław Śmietana. Grał razem z
takimi wykonawcami, jak DJ Assault, UK Apachee, MC MC,
Goldie, The Freestylers, Aron Spector, Black Sun Empire,
Krime, Mk Fever, DJ Technic, DJ Dokuro. Uczestniczył w
festiwalach w kraju i zagranicą, m.in. Unsound,
Międzynarodowym Festiwalu Perkusyjnym i Festiwalu Pollen
kommen. Razem z Michałem Gorczycą ( DJ Dokuro) napisał
muzykę do przedstawień teatralnych, takich jak
Werter w Nowym Jorku
(Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie) i
Leonce i Lena
( Teatr Dramatyczny w Warszawie). Ze swoją
siostrą
Martą Deskur prowadził warsztaty dla małych klubowiczów
w Krakowskim Bunkrze Sztuki. Prowadził audycje
Muzykodelia
w radiu Radiofonia.
Katarzyna Leja (ur. 1984) – w wieku sześciu lat
spadła z drabiny, ma niedowład prawej strony ciała, nie
widzi na jedno oko. Uczyła się w Specjalnym Ośrodku
Szkolno-Wychowawczym nr 5 w Krakowie, na kierunku
krawiectwo (haft pętelkowy). Uczestniczka Warsztatu
Terapii Zajęciowej przy Fundacji Artes w Krakowie. Lubi
czytać, malować, tkać, śpiewać. Uzależniona od gry
komputerowej
Miłosne połączenia.
Tworzy prace o zabawnych tytułach w technice kolażu,
rysunku, tempery, kredki oraz tkaniny.
Kamil Kowalczyk (ur. 1982) – jest osobą prawie
niewidomą, choruje na astmę. Uczył się w Specjalnym
Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niewidomych w
Krakowie. Już w czasie edukacji uczęszczał na dodatkowe
zajęcia plastyczne. Rok po ukończeniu szkoły trafił do
Fundacji Artes. Miał wystawę indywidualną w siedzibie
fundacji.
Paweł Mrożkiewicz (ur. 1990) – cierpi na padaczkę
i niesprawność intelektualną. Od 2011 roku mieszka w DPS
w Krakowie. Pomaga innym, bardziej niesprawnym, m.in.
prowadzi wózki inwalidzkie, pomaga wstać osobom, które
nie mogą tego zrobić samodzielnie. Występuje wspólnie z
Rafałem Przygockim w filmie „Rozmowa” w reżyserii Joanny
Pawlik (2015).
Rafał Przygocki (ur. 1990) – urodził się z
porażeniem mózgowym, ma obustronny niedowład ciała.
Uczył się w Zespole Szkół Specjalnych nr 11 w Krakowie.
Jest osobą niemówiącą, nie pisze i nie czyta, interesuje
się elektroniką, lubi pomagać w obsłudze nowych domowych
sprzętów. Występuje wspólnie z Pawłem Mrożkiewiczem w
filmie „Rozmowa” w reżyserii Joanny Pawlik (2015).
Przemysław Chronowski (ur. 1987) – urodził się z
niedotlenieniem mózgu i przykurczem ścięgien obu nóg.
Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową nr 30 w Specjalnym
Ośrodku Szkolno-Wychowawczym nr 1 im. Jana Matejki o
kierunku kaletnictwo. Występuje w filmie „W jak
najlepszym porządku” w reżyserii Joanny Pawlik (2015).
Tomasz Wysocki (ur. 1976) – cierpi na lekkie
porażenie lewej strony ciała. Ukończył szkołę specjalną
o kierunku hydraulik. Pracował w zakładzie pracy
chronionej. Lubi czytać. Maluje i rysuje prace z
wyobraźni w formie szybkich szkiców.
Grzegorz Jasiński (ur. 1988) – uczęszczał do
Gimnazjum nr 18 w Krakowie, interesował się sportem, był
w drużynie piłkarskiej. W wieku 14 lat zachorował na
wirusowe zapalenie mózgu (rok w śpiączce
farmakologicznej). Choroba spowodowała lekooporną ciężką
padaczkę. Ukończył liceum ogólnokształcące w
indywidualnym toku nauczania. Zaczął rysować i malować w
szpitalu, co kontynuuje w Fundacji Artes.
Joanna Pawlik "Rozmowa", kadr z filmu, 2015
Joanna Pawlik, Bette and Dot, olej na płótnie,
2015
—————————————
Organizatorzy: Galeria Supermarket Sztuki / Wizytująca
Galeria
Patroni medialni: SZUM, Fragile, TVP Kultura, NUMARTE,
INTEGRACJA, Niepełnosprawni.pl, Kulturaonline.pl,
Artinfo.pl
|
